Sabina deelt haar ervaringen over haar ziekte. © Brian Inostroza Photography

APELDOORN – In 2016 werd het leven van Sabina van der Kuur op zijn kop gezet. Ze was 40 jaar oud toen ze de diagnose borstkanker kreeg. Een operatie, bestralingen, chemotherapie en hormoontherapie volgden. Net toen ze dacht haar leven weer te kunnen opbouwen, sloeg het noodlot opnieuw toe. “In 2017 kreeg ik een scan en bleek de kanker uitgezaaid te zijn op meerdere plekken in mijn botten. Vanaf dat moment stond mijn leven in het teken van behandelingen.”

Nu, op haar 49ste, leeft Sabina met ongeneeslijke kanker. Elke drie maanden krijgt ze een scan om te controleren of haar behandeling nog aanslaat. “Mijn conditie gaat achteruit door de behandelingen. De opeenstapeling van medicatie maakt het er niet makkelijker op, maar ik doe er alles aan om zo fit mogelijk te blijven”, legt ze uit.

Ondanks de fysieke achteruitgang, is ze mentaal gegroeid. “Je gaat anders in het leven staan. Als je werkt en druk bent, sta je niet altijd stil bij de kleine momenten. Nu waardeer ik juist die kleine geluksmomenten veel meer: een mooie dag, de natuur en vooral de mensen om me heen.”

Er zijn ook mensen die hun ziekte verstoppen en doen alsof het er niet is. Voor mij is dit gewoon mijn leven. Ik hoef het niet te verbergen.

Misvattingen

Volgens Sabina bestaat er een misvatting over mensen in haar situatie. “Veel mensen denken bij kanker meteen aan de dood en alsof mijn leven al voorbij is. Natuurlijk weet ik dat ik niet beter word, maar dat betekent niet dat mijn leven voorbij is. Mijn leven is nog steeds heel waardevol.”

‘Circle of Hope’: steun en verbinding

Om steun en begrip te vinden, is Sabina in september betrokken geweest bij ‘The Circle of Hope’, een initiatief dat ongeneeslijk zieke mensen samenbrengt. “Het haalt mensen even uit hun dagelijkse leven en biedt de kans om met lotgenoten in contact te komen. Dat is helend, want je begrijpt elkaar zonder veel uitleg”, vertelt Sabina.

De activiteiten zijn gericht op het vinden van balans. Er vinden individuele sessies plaats, maar ook groepssessies, gericht op bewustwording, emotieregulatie, en hoe je je staande houdt wanneer je leven onzeker is en hoe verhoud je je hierin tot de buitenwereld. Ook hebben we ontspannende activiteiten gedaan, zoals een jeepsafari, gebowld, livemuziek geluisterd en samen gegeten. Het heeft veel rust, bewustwording en verbinding gebracht. En ja, we hebben ook veel gelachen. Die ontlading is zo waardevol en ik raad het iedereen die ziek is die verbinding op te zoeken.”

Als iemand anders overlijdt aan kanker, denk ik weleens: dat had ik kunnen zijn.

Sabina is tevreden over de zorg die ze krijgt, maar ziet wel het volgende bij mensen die ziek zijn: “Veel mensen weten niet welke ondersteuning er is. Mentale begeleiding, lotgenotencontact, een retraiteweek, dat zijn dingen die echt kunnen helpen. Maar er zijn ook mensen die hun ziekte verstoppen en doen alsof het er niet is. Voor mij is dit gewoon mijn leven. Ik hoef het niet te verbergen. Delen helpt, want dan krijg je ook steun terug.”

Leven met een ongeneeslijke ziekte verandert onvermijdelijk je kijk op de dood. “In de kring waarin ik zit, overlijden mensen. Dat is mijn realiteit. Natuurlijk zet dat je aan het denken. Als iemand anders overlijdt aan kanker, denk ik weleens: dat had ik kunnen zijn. Maar juist dat besef geeft me de kracht om te leven en te genieten. Ik leef!”

Een boodschap voor anderen

Sabina hoopt dat anderen in een vergelijkbare situatie blijven zoeken naar momenten van geluk. “Probeer te genieten zo lang het kan. Het is zwaar, maar pak de momenten om op te laden.” Ze adviseert om dingen te vinden die je energie geven en je zorgen ontlasten: “Mijn genietmomenten zijn mijn oplaadmomenten.”

Ondanks alles blijft ze positief. “Het blijft pittig, maar je hebt zelf de keus hoe je ermee omgaat. Je leert de kleine dingen in het leven zien. De zon die door de gordijnen schijnt, dat het langer licht blijft. Dat zijn de dingen die ertoe doen.”

Bron: Omroep Gelderland